نماز. (از گفتارهای دولابی)

می خواهم برای حضور قلب در نماز معنایی تازه (وشاید فراموش شده) بیان کنم. نماز از زندگی جدا نیست و حضور قلب در نماز به معنی ارتباط قلب با وقت آن نماز است. نماز عبادتی است که با آن زمان را درک می کنیم. نماز ما را از مردمان و بازار و علم و ارتباطات جدا نمی کند بلکه برای برخود با آن طمأنینه می آورد و اوقات خیر و شر را آسان می کند. نباید نماز را جدا شدن از محیط و آدمها معنا کنیم بلکه نماز رسیدن است نه رفتن. در نماز که فقط مخاطبمان خداست  آیا جواب سلام بندگان واجب نیست؟! آیا این به معنای جواز توجه به صدای اطرف نیست؟ دولابی معتقد است که اگر در نماز گمشده ات را پیدا کردی نباید پشیمان و گریان شوی (که حضور قلب نداری!) و می گوید آیا نمی بینی هر وقت در حضور نماز می خوانی خیلی از گمشده ها را پیدا می کنی؟ ... با نمازت وربرو اول آشغال ها پیدا می شود و بعداً چیزهای قیمتی (طوبای محبت، ج3، صص27و28).

معنای «درک زمان» را بیشتر شرح می کنم: نماز «موقوت» است و باید با توجه به وقتش عمل شود. نماز و روزه با وقت معنی پیدا می کنند. «نمازِ در وقت» یعنی نه به خاطر فراغ برای نماز عجله کنیم ونه به خاطر اشتغال به تأخیرش بیندازیم(نامه27 نهج البلاغه). در وقت مخصوص یک نماز نمی شود نماز دیگری اقامه کرد. وضوی قبل از اذان (اعلام وقت) به امید نماز بعد از اذان آرزوی دراز داشتن است. وقتی برای نماز به پا خواستید پس وضو بگیرید (مائده/6) نه اینکه وضو بگیرید بعد برای نماز برپاشوید. نماز دریافتن وقت و رسیدن به طمأنینه است و باید در وقت و با طمأنینه اقامه شود. پس در حالات مختلف ولی در همه اوقات (درجنگ به نوبت، در سفر شکسته و... نشسته و خوابیده و ایستاده) ادا می گردد چون بر مؤمنین واجبی موقوت است (نساء/103).بلکه نماز باید دائم باشد! و در هر وقت یاد خدا کند. انسان هلوع خلق شده است (و تسلیم وقت نیست) و اگر شر به او برسد جزع می کند و اگر خیر به او برسد منع می کند مگر نمازگزاران، آنها که دائم در نمازند (معارج23-20).  

به نقل از وبگاه خدا و دیگر هیچ.