نماز. (از گفتارهای دولابی)

می خواهم برای حضور قلب در نماز معنایی تازه (وشاید فراموش شده) بیان کنم. نماز از زندگی جدا نیست و حضور قلب در نماز به معنی ارتباط قلب با وقت آن نماز است. نماز عبادتی است که با آن زمان را درک می کنیم. نماز ما را از مردمان و بازار و علم و ارتباطات جدا نمی کند بلکه برای برخود با آن طمأنینه می آورد و اوقات خیر و شر را آسان می کند. نباید نماز را جدا شدن از محیط و آدمها معنا کنیم بلکه نماز رسیدن است نه رفتن. در نماز که فقط مخاطبمان خداست  آیا جواب سلام بندگان واجب نیست؟! آیا این به معنای جواز توجه به صدای اطرف نیست؟ دولابی معتقد است که اگر در نماز گمشده ات را پیدا کردی نباید پشیمان و گریان شوی (که حضور قلب نداری!) و می گوید آیا نمی بینی هر وقت در حضور نماز می خوانی خیلی از گمشده ها را پیدا می کنی؟ ... با نمازت وربرو اول آشغال ها پیدا می شود و بعداً چیزهای قیمتی (طوبای محبت، ج3، صص27و28).