طرح این بحث نه از این روست که نویسنده آن به این مطلب رسیده است و خودش اهل حضور قلب در نماز است بلکه اینها را مطالعه کرده است و همچون شما در صدد رعایت آن در نماز است. و مهم هم همین است که نسبت به این نکته ها بی توجه نباشد و نگوید که حضور قلب در نماز برای انسانهای این دوره زمانه با این همه مشغله های فکری دیگر کار خیلی سختی است چرا که اینها همه از وساوس شیطانی است که میخواهد ما از نمازمان بهره نبریم.
ذکر این نکتهها فقط از این باب است که علاوه بر اینکه خودم خوانده ام و ان شاء الله مقید باشم برای دیگران نیز مفید افتد و شاید به خاطر دعای آنها کار ما نیز آسان شود. و خودم نیز اهل رعایت شوم.
توجه به چند نکته ما را در داشتن حضور قلب موفق میکند و کار را برای ما آسان میکند.
قبل از آن بدانیم که یکی از علما میگفت کسی که در ۲۳ ساعت از شبانه روزش از یاد خدا غافل است داشتن حضور قلب در یک ساعت دیگر که برای نماز وقت میگذارد خیلی دشوار است.
پس لازم است که در طول روز سعی کنیم که حضور خدا را در همه حال احساس کنیم و به یاد او باشم. به یاد بودن او گاه به تفکر درباره خدا و وظیفه ما در برابر اوست که از ما چه خواسته است. و گاه به اذکاری که وارد شده است. و توجه به معنای این اذکار و گاه به این است که هر کاری که انجام میدهیم قصدمان از انجام آن کار را الهی کنیم. یعنی وجهی برایش درست کنیم که در راستای رضای خدای متعال باشد.یعنی اگر کاری میکنیم جوابی برای خدا در روز قیامت داشته باشیم که برای چه آن کار را انجام داده ایم.
نکته دوم:
رعایت آداب نماز است. آداب مختلفی که برای نماز گفته شده است را رعایت کنیم. از جمله این آداب آن است که
۱ـ نمازمان را اول وقت بخوانیم. و همُ و غم ما به این باشد که کی وقت نماز شده است.
۲ـ معانی اذکار نماز را بدانیم و سر نماز به آنها توجه داشته باشیم. معنای الله اکبر معنای سبحان ربی العظیم و بحمده و و دیگر اذکار خصوصا معانی آیات شریفه سوره حمد و توحید . که بیان این معانی از توان ما خارج است.
۳ـ به جا آوردن نوافل یومیه که تاکید بسیاری بر انجام آن ها شده است.مستحب موکد است و بسیار سفارش شده است. که در روایت شریف آمده است که کاستی های نماز را نوافل جبران میکنند. خصوصا نافله شب.
آداب مختلفی برای جای جای نماز گفته شده است که چقدر خوب است که با مطالعه کتابهایی که در این زمینه نوشته شده است آنها را فرا بگیریم.
نکته دیگری که خیلی مهم است این است که در هر نمازی طوری نماز بخوانیم که آخرین نماز عمرمان را داریم میخوانیم.